Hoe het begon

Als zestienjarige vluchtte Pegy in 2015 in haar eentje van Syrië naar Nederland. Een dappere, sterke meid, op zoek naar een beter leven voor haar en haar familie. Vanuit het AZC kon ze al vrij snel bij opvangmoeder Babette terecht, die haar enorm heeft geholpen: ze had een thuis, iemand die haar stimuleerde en die haar hielp met alle regeltjes en ‘dingetjes’. Iemand bij wie ze zichzelf mocht zijn en mocht groeien. Inmiddels woont ze op zichzelf en zijn haar moeder en broer ook in Nederland.

Afstudeeropdracht

Pegy weet al vroeg dat ze het verschil wil maken voor andere vluchtelingen. “De kansen die ik heb gekregen om te groeien en hier te aarden, die gun ik iedereen.” Ze ziet een vacature bij Refugee Talent Hub voor een stage, trekt de stoute schoenen aan en pitcht haar idee voor een afstudeeropdracht bij Wilma (directeur van Refugee Talent Hub, red.). “Ik was al trots dat ik de kans kreeg om dit te bespréken. En nu ben ik hier aan het werk, om te onderzoeken hoe we het behoud van vluchtelingen op de Nederlandse arbeidsmarkt nog beter kunnen borgen. Wat dit voor mij extra waardevol maakt, is dat ik nu allerlei mensen leer kennen die mensen zoals ik – een vluchteling – een duwtje hebben gegeven.”

Binnen haar afstudeeropdracht is het voor Pegy essentieel om de cross-culturele aspecten mee te nemen. “Cultuur is cruciaal in behoud van mensen, dat weet ik uit eigen ervaring. Het waren vooral de kleine dingetjes die me verrasten, toen ik hier kwam. Je kent ‘de codes’ niet, dus vanaf de start ben ik daar ingedoken. Hoe werkt dit, waarom zeggen mensen dit of dat? Hoe leggen mensen een term uit in hun hoofd?”

Gastvrij

“Om je een voorbeeld te geven: zowel in Syrië als in Nederland zijn mensen gastvrij. Maar gastvrijheid in Nederland heeft wel een andere betekenis dan in Syrië. Daarom is het altijd belangrijk om te blijven vragen wat iemand precies bedoelt, hoe iemand het dus in zijn hoofd uitlegt. Het mooiste aan de gastvrijheid in Syrië vind ik dat het alomvattend is: het huis staat altijd open voor iedereen, jíj staat open voor iedereen: je collega’s, je buren, íedereen in je omgeving. Gastvrij zijn staat voor mij voor empathie, luisteren, beleven. En die gastvrijheid, die neem ik mee in alles wat ik doe.”

En is er dan ook iets wat je moeilijk vond in Nederland, aan de Nederlandse cultuur? “Ik heb gestruggled met ‘nee’ zeggen. In het Arabisch is het er eigenlijk niet: je zegt nooit ‘nee’, maar verpakt het. Bijvoorbeeld ‘ik ga het voor je proberen…’ ook als je al weet dat het niet lukt. Vooral als er een beroep op je gedaan wordt om te helpen, vind ik het moeilijk om nee te zeggen. Gelukkig heb ik daar vrij vroeg een ervaring mee gehad toen ik in de horeca werkte en wat extra ging helpen, terwijl ik eigenlijk zelf naar een feest zou gaan. Babette heeft me toen laten zien hoe je in Nederland je grenzen kunt aangeven. Ik was heel blij dat zij er was!”

Mensenverhaal

“Er wordt zoveel gezegd over mensen die gevlucht zijn, maar ik wil zelf ook mijn verhaal vertellen. Hoe het voor ons is. Het is een mensenverhaal. Ik kan me niet voorstellen dat je zo’n verhaal leest en dat het je niet raakt. Mensen die vluchten maken zo veel mee. Niet alleen de reis en wat je kwijt raakt. Het is een ervaring die je altijd bij blijft. Opeens is alles zoals je het kende weg en je hebt nog maar één keuze: dood gaan of weggaan. Doe je ogen dicht en stel je het eens voor. Waar moet je heen, wat moet of kun je meenemen, hoe gaat het met je familie… Ik word er meteen weer emotioneel van. Vluchten is echt heel erg.”

Wereldmens

“Ik ben een wereldmens geworden, pak het mooiste uit verschillende culturen mee. Die verschillende invloeden maken mij tot wie ik ben. En ik voel me connected met iedereen die gevlucht is, waar ook vandaan. Dat is mijn motivatie om meer begrip te creëren.”